بررسی اثر سایتوتوکسیک بایومتریال ژلاتین ماتریکس داخل غضروفی استخوان انسان روی سلول های تک هسته ای خون محیطی

مقدمه و هدف: بافت استخوانی یکی از عمده ترین بافت های موجود در بدن انسان است که همواره مورد پیوند (ترانسپلنتیش) قرار می گیرد. کاربرد گرافت ها به صورت اتوژن و آلوژن با مشکلات خاصی از قبیل، پس زدن، محدودیت دهنده استخوان، افزایش زمان جراحی، عفونت ها و در نهایت مرگ و میر احتمالی مواجه می شود و علاوه بر این، تحمل جراحی دوباره برای افرادی که از آنها اوگرافت تهیه می شود، مشکل است. اصولاً بایومتریال ها با استفاده از خاصیت استئواینداکتیو یا استئوکانداکتیو به صورت کمی یا کیفی در موضع نقص استخوان عمل می کنند، اما hecbmg به طور اختصاصی به صورت کیفی عمل می کند و با حجم بسیار کم از این ماده می توان به نتیجه دلخواه دست یافت. برای حل این مشکلات فوق، موادی از قبیل ترکیبات مختلف (کلسیم- فسفات) معرفی شده اند که این مواد به دلیل شباهت های نزدیک فیزیکی و شیمیایی با مواد معدنی طبیعی استخوان و تحریک کمتر بافت های میزبان، واکنش های آماسی کمتری ایجاد می کنند. این بایومتریال hecbmg )) از انسان گرفته شده و سرشار از bmps است و خاصیت استئواینداکتیو ( osteoinductive ) بیشتری نسبت به بایومتریال های دیگر با پایه پروتئینی دارد و بدن میزبان نسبت به این ماده هیچ گونه واکنش سوئی ندارد. با تکیه بر اهمیت و روند ترمیم نقایص استخوانی و اهمیت پاسخ سلولی و منشاء سلول های استخوان ساز و همین طور تحریک سلول های مزانشیمال اندیفرانسیه، تصمیم به بررسی اثر سایتوتکسیک این بابومتریال گرفتیم.   مواد و روش کار: تحقیق با روش تجربی انجام گرفت. پس از تهیه hecbmg و استریل کردن آن و گرفتن کشت میکروبی در محیط blood agar و اطمینان حاصل کردن از عاری بودن hecbmg از هر نوع عامل بیماری زا (میکروب، قارچ، باکتری، مخمر و ...)، آن را به وزن های 10 و20 و50 میلی گرم بر 100 هزار سلول تک هسته ای خون محیطی در چاهکهای 24 خانه کشت داده، در زمان های 24 و 48 و 72 ساعت اثر دادیم. برای اندازه گیری سمیت سلولی روش mtt را به کار بردیم و در پایان با استفاده از دستگاه elisa leader میزان جذب نوری تعیین شد که میزان جذب نوری به میزان جذب ماده mtt از طریق سلول ها بستگی دارد که نمایانگر فعالیت حیاتی سلول ها است.جذب نوری هر سه غلظت، سه بار اندازه گیری شده و میانگین آن ثبت شد، علاوه بر میانگین؛ انحراف معیار و تست تی هم به عمل آمد. هیچ کدام از دوزهای مورد استفاده توکسیک نبودند.   نتایج: نتایج نشان داد هیچ کدام از دوزهای مورد استفاده توکسیک نبوده، بلکه باعث افزایش تعداد سلول های تک هسته ای خون محیطی انسان نیز شده اند.   نتیجه گیری: با هر بار افزایش وزن ماده hecbmg و گذشت زمان، افزایش تعداد سلول های تک هسته ای خون محیطی مشاهده شد که از لحاظ آماری اختلاف معنی داری با گروه کنترل داشت. بنابراین در مجموع می توان این گونه نتیجه گرفت که بایومتریال hecbmg ماده ای سازگار با سلول های تک هسته ای خون محیطی انسان است.